Realization that happened few seconds ago

While chatting with my crush...(July 30, 2013)
.
.
.
I realized this thought. And my mind keeps on bugging this message to me.

It was just an apparent feeling. Pure illusion that we might feel like it was the reality. We often thought of it as love. and we often caught in that trap.

Sad but true. And most of the time, truth hurts but like what the old proverbs said, it-Truth-sets us free.

Never say Die

So, I’ve been experiencing a series of unfortunate events in a particular subject of mine. It is a technical course where in you have to experience and understand an alternative operating system. Here is the dilemma, so far, we had three quizzes and none of them resulted in  flying color. I’ve been, uhmm well, trying to understand it. I had understood our topic and most of our exercise, I got it well. Pero pagdumating na yung quiz, nga nga. Uhm, ano kaya ang mali? Saan kaya ako nagkamali? I cannot blame my professor, the only one I could blame is myself. Yes, me, myself and I. Ang sakit lang kasi di ba, pinag-aralan mo kinagabihan, ginawa mo nang ilang araw yung exercise tapos nagturo ka pa sa mga kaklase but then what? Bagsak.Failed.  Siguro sa syntax? Sa pag-intindi ng sagot?

Sa totoo lang kaya ako nalulungkot kasi ayaw ko lang ng paulit-ulit na bumabagsak. Kasi di ako sanay na palagiang bumabagsak. Ako kasi yung tipo ng tao na takot bumagsak, takot makaramdam ng sakit, takot sa maraming bagay kahit na sa tingin ng iba na ang lakas lakas ko—na ang tapang tapang ko. Parang ang plastic lang no. Pero yun eh. PEro kailangan ko maging matapang sa kahit na anong takot na pwedeng iharap sa akin. Parte to ng buhay eh, parte to ng pagiging tao. Kailangan ng sakit, kailangan bumagsak para makatayo muli.

Kaya sa huli, kung ma-o-OBE man ako, edi harapin ko yun, at least I had a chance para maexperience ko kung ano ba yung ginagawa sa OBE, kung magreretake ba ng exam o exercise. Either way, at least alam ko na pwede pang bumawi. At saka di pa huli ang lahat, simula pa lang to. Marami pa ako pagdadaanan. Ang importante eh may natutunan ako sa pagkakamali ko noon. Ang importante, marunong ako bumangon sa muling pagkakabagsak at haharapin iyon nang may ngiti sa mukha at sa buong pagkatao ko. 

Kaya, never quit..kasi ang loser ay ang quitter. 

#30

Una

Tula 101

Nais kong lumikha ng tula.
Ngunit, tila walang mapiga,
Sa utak ni puso'y walangwala.
Oh Tula! Paano ako magsisimula?

Tila mga ligaw na tupa,
Mga salita lumitaw tuwina.
Sulat dito sulat doon.
Ngunit saan paroroon?

Sa huli, pluma'y kinuha,
Papel ay inihanda.
Tatlong saknong ay nailikha
Tuwa sa mukha'y naipinta.

-Melrose Calamba