Spring in the Desert

Just for once, I'm only begging for your trust. Is it hard to do considering that I'm your daughter?
--
He's mad again Bakit? Kasi iniisip niya may ginagawa akong kabalbalan sa mga nagdaang araw. Yung araw na binagyo at bumaha ng katakot-takot. Iniisip niyang may iba kong pinupuntahan. Lagi akong mali sa paningin niya. DI ko alam kung bakit. Sa tingin ko di naman niya ako ganoon kakilala, di ko siya kasama lumaki- ilang taong ni anino niya ay di ko man lang masilayan.

Mahihinuha na may pait ang tono ng aking mga salita. OO, mayroon, ngunit pasalamat ako sa ina ko walang sawang nagpapaalala sa akin sa papa ko, na gusto lang niyang protektahan ako. OO naiintidihan ko yun. Buong buhay ko yun ang itinanim ko sa puso, utak at buong pagkatao. BUong buhay kong iniisip at dinadama na mahal niya ako. Pero bakit tiwala lang naman ang hinihiling ko di pa niya maibigay? Ginagawa ko naman ang lahat kahit mahirap. SInusubsob ang utak ko sa mga libro at computer para lang mapasama sa top, kahit minsan di ko na naiintindihan. Pilit kong pinapatay yung mga nararamdaman para ni isang paghanga ay wala akong madama. Pilit kong isinasantabi ang mga kaibigan ko para sundin ang gusto niya: "Bahay-School, repeat the cycle. Bawal dito, bawal nito. Wag monggawin yan.Ito ang dapat mong gawin. Naiintindihan mo ba? Pag di mo ginawa yan, di mo magugustuhan ang gagawin ko sa iyo."

Sa isip-isip ko, bakit ganoon siya..? ganoon ba talaga? Di naman ako robot o program na pwedeng i-implement ang command na gusto niya. Tao rin ako, napapagod, nagsasawa sa kaapaliwanag na wala naman akong ginagawang masama. Lola ko yung pinupuntahan ko dun, estrangherong kumopkop sa amin ng kami'y inabanduna niya...mga estranghero pumuno sa pagkukulang niya. Mga estranghero na turing sa amin ni mama na pamilya. Bakit ganun na lang siya manghinala sa akin? Napapagod na ako. Gusto ko umiyak. Gusto ko magalit kaso di pwede, di ko kaya....tatay ko siya eh. mahal ko siya.masama magalit sa magulang.

Kaya ito, sana pagkatiwalaan na niya ako..kasi gusto ko lang pagkatiwalaan. Pakiramdam ko kasi, ako pa rin yung Melrose na di buo...na broken..

Sa tingin ko ang best na gawin ay ang ipagpray ang kahihinatnan nito at gawin ko ang tama. :)

I would like to end this up by quoting an advice from a great friend of mine, his name is Theodore, Theo for short. He is from heaven, in short an angel in human form and from my mom, my ever loving mom (their thoughts are the same):

Theo:

Ganito, there is nothing to be sad about...yes it is painful but I declare, GOD SAW EVERYTHING! He will never leave you Maybe, God allow those things to happen because of the preparation of your future...what happened to us in tha past has a connection in the future...

and prove Him na he is wrong

mas ipakita mo na dapat syang magtiwala sayo

There will come a time, marerealize nya na nagkamali sya

Mama:

Intindihin mo siya 'nak. Wag ka magtanim ng galit. Ipakita mo na mali siyana, na pwede ka niya pagkatiwalaan. 

His words are right. :) And I know that God is talking, and He used my friend and my mom as an instrument to tell me these words of wisdom. And you know what, it feels so good that God is always here in the form of others. :)

Lost

I just got lost
Every river that I tried to cross
Every door I ever tried was locked
Oh and I'm just waiting 'till the shine wears off
-Lost by Cold Play


I am lost in my own map.

For these past few days, madalas kong nakikita ang sarili kong tulala, mukhang malalim ang iniisip pero wala naman. Madalas akong makalimot ng mga bagay na dapat kong tandaan. Madalas akong naligaw kung sa'n man.

For these past few days, mabilis ako makaramdam ng dismaya, ng lungkot. Actually, ngayon nalulungkot ako...di ko rin kasi alam kung ano na yung nangyayari sa buhay ko. Para bang sunod na lang sa agos ng buhay yung pinag-gagawa ko. I kept on turning left, on looking for some possible detours, until I realized that I was lost in my own track. It was like a maze wherein I got stuck in the dead end.

I want to go back. I need to know where I stumble. I have to trace the root of this insanity. I have to reconstruct the map, the script of my life. Of course, I cannot do it on my own, I need help.

Oh God, please help me. Let Your will be done.

#hellotherefriend?

From a stranger to someone I can't stop thinking about.

I don't understand. Why?

Bakit mas madaling magsulat o lumikha ng isang katha kapag ang isang tao o yung mismong lumilikha ay nalulumbay o may pinagdadaanan? Dahil ba mas madaling iligay sa isang lalagyan ang mga salitang makakapag-uri sa ating nararamdaman? O dahil wala tayong mapagsabihan o makausap kaya mas pinipili nating kausapin ang pluma at papel o ang computer natin?

Noong mga nakaraang araw, taon na marahil ang nakalipas. Akala ko kasabay na ring lumipas ang paghanga ko sa isang taong nakilala ko noon. Akala ko wala na. Pero bakit ganun? Bakit mistulang kumakatok na naman ito at sinasabing pakinggan mo ang pagkabog nito. Siya na kaya ang hinihintay ko? Natatakot ako, kung siya man. Mabuti kaming magkaibigan..oo, magkaibigan kaming maituturing. Nasa isa't-isa kami sa oras nang kagipitan, nang kasiyahan, at minsan pa nga sa mga oras na walang katuturan. Parehas naming nasasakyan ang mga kapilyuhan ng isa't-isa. Pareho kaming umibig at umiibig ngunit patuloy din namang nasasaktan. Pareho kaming may hinahangaan ngunit hindi sa isa't-isa kundi sa ibang taong mistulang di naman kami nakikita.

Sa bawat pagkakataon na nabibigyan ako ng panahon o oras na makasama, makausap siya, panibagong aral ang aking nalalaman. Para bang sa mga oras na lumilipas ay mas nakikilala ko siya. Sa bawat oras na nalalagas, parang mas nakikita ko kung sino siya...ang tunay niyang kulay. Mas nakikita ko ang katauhang nagkukubli sa maskara ng tuwa at kalakasan. Hindi ko sinasabing mahina siya--sa totoo lang, isa siya sa mga matatag na tao na nakilala ko-- ngunit ramdam ko ang lungkot na pinanghahawakan niya..ang lungkot na parang hindi niya mabitawan dahil siguro matatakot siya. Parang ako, may mga bagay na natatakot akong bitawan--mga bagay na sanhi ng lungkot at saya rin kung minsan. Mga bagay na kung bibitawan ko ay di ko alam kung masisiyahan ako o mas lalong malulungkot o manghihinayang. Pero, kung ano pa man iyong "bagay" na iyon, alam kong may dahilan kung bakit nangyayari ang mga iyon. May halaga rin iyon na nagtatago sa mukha ng kalungkutan. Darating din ang araw na mauunawan ito.

Ayaw ko sanang kilalanin ang nararamdamang ito dahil ayaw kung gumuho ang kung anong meron kami ngayon. Hindi ko kayang makita na masira ang pagkakaibigan namin dahil  sa "kung-ano-mang-bagay-na-ito-na-di-ko-mawari-kung-ano". Masaya ako na makitang masaya siya. at higit sa lahat, masaya ako na nakilala ko siya. Lubos ang pagpapasalamat ko sa Diyos dahil bigyan niya ako ng pagkakataon na makilala ang napakabuting taong ito.

Bakit kaya siya dumating sa buhay ko? Bakit ko siya nakilala?
HIndi ko rin alam ang sagot. Marahil para maging kaibigan niya..Para alagaan siya. ipadama na may kwenta siya. Naniniwala akong hindi naman tayo matutong magmahal kung hindi tayo una at patuloy na minamahal ng Lumikha sa atin. Sa tingin ko, yun naman ang gusto ng lahat. maging ako, ay iyon din ang aking hinihiling.

Sa huli, naniniwala ako sa kasabihang "God has always the best plan for us." may dahilan ang mga bagay bagay..kailangan lang natin makita at maintindihan ang mga ito. At higit sa lahat, ang maniwala at magtiwala sa Diyos na lumikha sa atin. Ika nga, hintay hintay din pag may time, may oras na sa mga bagay bagay. Sa ngayon, aral muna ang aatupagin ko, kailangan ko pang makapagtapos--makapagtapos na isang Tomasinong Iskolar at may karangalan.
Oh Lord, let Your will be done.


hmm, lumalalim na ang gabi. At dapat nagpapahinga na ako. Salamat sa oras na ginugol niyo para basahin ito. :) Nawa'y hindi ko nasayang ang oras na iyon. Sa muli, kaibigan.

Queues of Unexpected Events

If you fall I will catch you--I'll be waiting
Time after time

-Time after Time 

----------------------------------------------------------------------------

Last week lang ito nangyari.

First Part.

Huwebes (Thursday), ika-25 ng Hulyo, 2013 (July 25, 2013)

Bago pa man matapos ang isang araw, ugali ko ng maglista ng mga gagawin. I have a habit of organizing things according to my schedule. Kaya, kinuha ko ang handy-dandy notebook ko (that terms was used in Blue's Clues, obvious bang hilig ko rin yun?)  at ang aking pluma (ballpen) at sinimulang ilista ang mga dapat kong gawin.

Matapos kong gawin yun, napansin kong ang hectic ng schedule ko for the next day. As in hectic, super tight schedule, walang break ika nga.. Buti pa ang Kitkat, may break. So, ito yung line up ng sched ko nung para sa Friday:

8-11: duty

11-3: class

3-4: sem1 quiz

4-5: make-up class

5-6: cs113 quiz

6-8: duty

Pagkatapos, pinuntahan ko yung kaibigan ko at sinabi ko ang tungkol dito, to my surprise, she promised me that she will give me Kitkat  the next day.

So, fastforward....after ng duty ko sa library(working scholar pala ako), umuwi na ako at nagpahinga...

Part 2

Biyernes (Friday), ika-26 ng Hulyo, 2013 (July 26,2013)

So ayon, mejo nalate na nagising at kamuntik na ring malate sa duty ko...at laking gulat ko na chill chill lang kami sa duty, kasi ika-408th year na ng library namin (alam niyo na kung san ako nagtatrabaho at nag-aaral... sa Royal at Pontifical Catholic University of the Philippines-Ang Universoty of Santo Tomas). Nagparade kami around the campus at sobrang ingay namin-paano ba naman, minsan lang kami mag-ingay, kasi we keep on observing silence at all times. :)

Then after that, we had our mass and Father Aparicio gave us the homily. Then, we received food stub. Ang saya kasi Milk Tea na large ang size and a slice of pizza. Sobrang saya ko na dun kasi masaya na talaga ako sa bagay na iyon, minsan lang yun eh. Then fast forward, we had fun. Nagsaya kami sa libraries..window shopping sa book fair, meet with an author, jamming with the librarians- hindi ko na namalayan ang oras, malapit na pala akong pumasok sa klase. Kaya, umalis na ako ng maaga-aga. Pagkatapos, nakarating na ako sa klase ko.siya. She is like a sister to me. Then yung super duper cute friend ko, inabot sa akin yung Kitkat na promise niya. Sobrang thankful ako kasi may isang salita at super concern  A friend of mine told me that the make-up class for one of our subjects was moved. So, again, natuwa na naman ako kasi unexpected talaga yun. Akala ko 4-5 pm yun but then, it was moved to 12-1. So, less stress na iyon. Then after sometime, nakapag-exam na ako for CS113 and SEM1 and fast forward, pumunta na ako ng library para mag duty, tapos, yun pala, wala na kaming duty (6 to 8 shifts).

Ang galing talaga ni Lord kasi, ang galing niya. I cannot fathom how great God is. Imagined, I had only seen how bad the day will be but then God ironed things out and really "unexpected" things happen when we let God works and when we trust Him.